Het was een zonnig weekend afgelopen weekend, althans wat het weer betreft. Ik had me voorgenomen dit weekend eens lekker niets te doen, gewoon helemaal niets. Dat lukte aardig tot zondagochtend 10:00 uur toen we dat ene telefoontje kregen. Opnieuw zo’n telefoontje waarvan je meteen weet: dit gaat ons leven weer voorgoed veranderen.
Zoals ik zei ging rond 10:00 uur de telefoon. Het was mijn schoonmoeder die vertelde zich niet goed te voelen. Ze had ’s nachts het gevoel gehad alsof iemand haar met een hamer op haar hoofd had geslagen. Ze had echt vreselijke hoofdpijn en was ontzettend duizelig. Ze kon niet zelfstandig uit bed.
Ik heb daarop direct de Dokterswacht gebeld en vanaf toen begon de nachtmerrie van de Dokterswacht. Allereerst wilden ze mij niet te woord staan. Ik moest maar naar haar toe gaan en haar aan de telefoon geven. Nu vraag ik je! Maar goed je bent zo in de war op zo’n moment omdat het je elke keer weer overvalt zoiets. Later op de ochtend is de dokter erbij geweest. Die constateerde een virus aan het evenwichtsorgaan. ’s Middags (!!) konden we medicijnen ophalen die haar zeer snel van de pijn zouden afhelpen.
De pillen hielpen alleen niet. ’s Avonds was er niets aan de situatie veranderd. Na de arrogante houding ’s ochtends van de Dokterswacht besloot ik deze keer maar de 1 in te toetsen voor spoedeisende hulp. Dat werd me door de Dokterswacht niet in dank afgenomen. Jammer dan! Ze zouden opnieuw naar haar gaan kijken. Opnieuw werd dezelfde diagnose gesteld: virus bij het evenwichtsorgaan, zou een paar dagen gaan duren.
Maandagochtend, weer een arts erbij, nog steeds weinig verbetering. Opnieuw dezelfde diagnose. Zo frustrerend omdat wij zelf een veel ernstiger scenario in ons hoofd hadden maar ja, hallo wie zijn wij? In elk geval geen artsen. Nee hoor, je wordt gezien als overbezorgd! want ja, je (schoon)vader heeft een beroerte gehad dat wil niet zeggen dat je (schoon)moeder dat ook heeft hoor.
Maandagmiddag heb ik even het bed verschoont zodat ze weer lekker fris lag, was meegenomen en toen vielen me toch een paar zaken op. Ze praatte zo vreemd, verward. Soms onverstaanbaar of geen touw aan vast te knopen. Mijn man bevestigd dat later.
Later die avond als ik al lig te slapen gaat de telefoon. Mijn man. Het gaat niet goed, ze licht roerloos op bed en slaat wartaal uit. Er is nu nog maar 1 optie: 112 bellen!
In het ziekenhuis blijkt na een scan dat ze in de nacht van zaterdag op zondag wel degelijk een beroerte heeft gehad. De moed zakt me in de schoenen. We hebben het zo benadrukt, zo goed aangegeven. Waarom heeft er nou niemand geluisterd naar ons en het afgedaan als overbezorgdheid?
De artsen in het ziekenhuis zijn er niet over te spreken. Ze heeft notabene twee dagen op bed gelegen met een beroerte! Met alle gevolgen van dien!
Inmiddels zijn we een aantal dagen verder. Het zijn spannende dagen, zeker zo’n eerste week is het altijd kritiek. Het lijkt erop dat er beperkte schade is aangericht maar dat is nu nog lastig te zeggen omdat ze eigenlijk alleen maar slaapt. Gelukkig kan ze nog praten al is het soms wat verward, zover we kunnen beoordelen kan ze ook nog alles bewegen.
De schrik zit er weer goed in en er breekt opnieuw een periode aan van ziekenhuisbezoek en straks verzorgingshuis (ivm revalideren).
TIP: Als je ooit iets soortgelijks aan de hand hebt, bel alsjeblieft direct 112 en niet de Dokterswacht. Uiteraard gaan wij een klacht indienen tegen de Dokterswacht al was het alleen maar om dit soort cruciale fouten te voorkomen in de toekomst.
Wordt vervolgd…
