Na lange tijd weer eens een écht weblog-berichtje. Er is de laatste tijd zoveel gebeurd, ik had gewoon geen zin daarover te schrijven. Het lijkt dan ook net alsof ik altijd negatief ben terwijl dat eigenlijk helemaal mijn aard niet is. Maar goed om een lang verhaal kort te maken: het ging dus niet zo goed.
Alles begon eigenlijk vorig jaar september al. We kochten in de tijd Boris. Begrijp me goed ik hou zielsveel van dat hondje, elke dag meer, maar dat eerste jaar (bijna) is mij/ons toch echt wel vies tegen gevallen. Mensen die een hond hebben zullen begrijpen wat ik bedoel. Je maakt dezelfde fases dooor als bij een kind alleen gaat het tien keer sneller! Zindelijk worden, opvoeden en dat in een tijdsbestek van een paar maanden. Achteraf gezien was dit niet de meest gunstige tijd voor ons om een hondje aan te schaffen, maar ja, dat is achteraf he…
In dezelfde periode ging mijn ega minder werken. Ook dat was naast leuk, natuurlijk voor beide partijen ook aanpassen. En toen werden we getroffen door een hacker die een halfjaar nieuws uit onze database wist te wissen. Daarnaast was ik mijn complete zeepwinkel kwijt! Die heb ik in de avonduurtjes weer helemaal opnieuw moeten maken en vullen. Dat heeft me al met al echt weken gekost. In december werd ik getroffen door een fikse griep. Ik heb werkelijk in jaren niet zo gehoest en dat bleef maar doorgaan. Zo erg zelfs dat ik aan beide kanten ribben kneusde. De genezing daarvan verliep ook nogal stroef. Ik ben er al met al zo’n negen weken zoet mee geweest.
Januari 2011: Een nieuw jaar dus nieuwe kansen, denk je dan. Helaas pakte ook dat heel anders uit…
In eerste instantie is het druk, druk, druk in de zaak. Manlief werkt dan nog twee dagen in de week maar met hond en werk waren die twee dagen mij zelfs te veel. In maart 2011 krijg ik rugpijn: Ischias.
In april 2011 komen de klappen pas echt: allereerst wordt mijn man op non-actief gezet en vervolgens ontslagen. Daar wil ik, in verband met zijn privacy, verder niet veel over kwijt. Terwijl dit ontslag speelt staat zijn vader hem bij. Gaat mee naar de advocaat enzovoorts om hem te steunen. Dan slaat het noodlot toe; op 27 april wordt mijn schoonvader getroffen door een herseninfarct. Vanaf dan zal niks meer hetzelfde zijn…
De eerste dagen/weken staan volledig in het teken van leven en dood. Helaas verliep alles in het ziekenhuis niet zoals het moest en raakte hij ernstig ondervoed en uitgedroogd met als gevolg de nodige achteruitgang. Terwijl mijn schoonvader op de operatietafel ligt voor een maagsonde val ik zelf thuis van de trap. En goed ook… Ik scheur de enkelbanden van mijn rechtervoet. “Niet nu, alsjeblieft niet nu!”, schreeuwde ik onder aan de trap. Na een paar dagen ijs moest ik tape. Helaas bleek ik na drie dagen goed allergisch te zijn voor het tapemateriaal. Dikke blaren hadden zich onder de tape gevormd. Zo erg dat ik er een aardig litteken aan over heb gehouden.
Inmiddels zijn we tien weken verder en mijn enkel is nu bijna goed. Bij de fysio worden de banden wat opgerekt door middel van oefenen omdat ze erg strak staan door de brace die ik gedragen heb.
Op 19 mei werd ik veertig. Ja de ‘big fourty’. Nou ik vond er niks ‘bigs’ aan eerlijk gezegd. Voor mij was het alleen maar dé datum. Dé datum van nu word ik nooit meer moeder…
En dan halverwege juni krijg ik kiespijn. De tandarts denkt aan een gaatje in mijn hoektand en vult deze. De kiespijn wordt vervolgens alleen maar erger. Na een week besluit ik terug te gaan zeker omdat ik in nóg een kies kiespijn had gekregen in de tussentijd. Die maandag wordt besloten om de hoektand een zenuwbehandeling te geven. Dat gebeurde ’s ochtends. Vanwege tijdgebrek, want ja ik kwam er ook maar tussendoor, werd besloten om de onderste kies ’s middags eruit te trekken. Bij beide kiezen zat een zenuwontsteking. De onderste kies was niet meer te redden, die moest er echt uit. En dat werd een hele bevalling want die kies wílde er helemaal niet uit, die zat daar blijkbaar prima. Na veel rukken, trekken, steken, boren en nog meer details die ik u zal besparen, kwam de kies er in stukken uit.
Opgetogen ga je dan naar huis want “Hè hè, die kies kan geen ellende meer veroorzaken.” Nee die kies niet! Maar die kaak wel! God allemachtig wat heb ik een napijn gehad!! En tot op de dag van vandaag (nu 4 weken verder) is nog mijn kaak voelbaar. Een week na het trekken moest ik terug om een gaatje te laten boren. Dat gaatje werd ontdekt tijdens de zenuwbehandeling eerder die dag. Meteen ook de kaak laten wegveilen maar die is inmiddels weer voelbaar. Dus eerdaags maar weer even terug.
Na de tandarts speelden mijn darmen weer op. Extreem erg ook deze keer. Ik heb 14 dagen achter elkaar met diarree gelopen, later werd dat ietsjes minder maar nog wekelijks een paar dagen met diarree. Ik werd er moedeloos van.
Ondertussen bleef ik ook maar last houden van mijn rug. Er zat geen verbetering in, sterker nog het werd alleen maar erger. Uit pure ellende een nieuw matras gekocht en dat gaf ook al geen verbetering. Toch maar weer terug naar de dokter dan… ik wilde zo graag weer eens slapen! Al maanden lag ik wakker vanaf een uur of vier ’s nachts. Zo’n enorme pijn elke nacht weer. Overdag zo stijf als een plank. De huisarts constateerde nog steeds ene Ischias, veroorzaakt door een beenlengteverschil en een S-rug. Dat beenlengteverschil wist ik. Ik wist alleen niet dat je daar zo’n rugpijn van kunt krijgen. Ik kreeg een verwijzing mee voor de fysiotherapeut.
Die verwijzing heb ik eerlijk gezegd eerst naast me neergelegd. Ik had geen zin meer, echt niet. Niet ook nog weer eens twee keer per week naar de fysio. Ik wilde rust… slapen…geen afspraken meer…
Maar de pijn bleef en werd erger en erger. Dus vorige week de stoute schoenen aangetrokken en een afspraak gemaakt. Ik kon gelijk terecht. Voordeel is dat ik een hele fijne fysiotherapeut heb die ik echt al jaren ken. Naast fysiotherapie doet hij ook Acupunctuur en is dus op de hoogte van veel medische kwesties. Toen ik daar kwam was de boodschap duidelijk: in elk geval een verhoging in de schoen. Daarnaast: “Radicaal je leven omgooien. Wanneer je zo doorleeft dan sta je binnenkort in de krant!”
Zo.. die kwam even binnen maar oh wat heeft die man gelijk! Ik ren mezelf al jáááren voorbij. Ik ben niet belangrijk, al het andere gaat voor. En dat gaat vanaf NU drastisch veranderen. Werk komt niet meer op de eerste plaats, mijn gezondheid en ikzelf gaan naar de eerste plaats! Toen hij mijn rug masseerde om mijn spieren los te maken werd hem alles wel duidelijk. Ik ben één keiharde bonk spieren. Ik zorg niet goed voor mezelf en dan heb ik het niet alleen over het eten maar over de ontspanning die ik al jaren nauwelijks meer heb gehad. Beweging? Wat is dat. Ja, ik ben altijd druk maar druk op mijn stoel vooral en met pakketjes inpakken, wegbrengen etc. Niet lekker aan de sport.
Boris wordt uitgelaten in de tuin en hup weer naar binnen. Ook voor dat beestje niet eerlijk.
Kortom: HET ROER GAAT OM!
Dinsdag heb ik een omkeerpunt gevoeld daar op de tafel bij de fysiotherapeut. En hoewel ik nog een heel, hele lange weg te gaan heb gaat dit me lukken. Deze keer wel! Waarom? Omdat ik dit zélf wil. Sinds dinsdag heb ik elke dag een stuk gelopen met de hond, heb elke dag fruit gegeten en zorg elke dag voor ene gezonde dosis ontspanning. Dit weekend heb ik op een paar nieuwsberichtjes en de boekhouding niet gewerkt. Morgen weer een afspraak bij de fysio en na 2 keer alleen masseren gaan we morgen een sportplan opzetten.
Ik weet het zeker: ik kom niet in de krant, althans niet op die pagina!
