Het was (en is nog steeds) een bijzondere zomer voor mij. Deze zomer heb ik sinds jaren weer genoten van de zon, de warmte, de natuur, mezelf, gewoon van alles.
Mijn fietstochtjes, bijna elke dag, door de natuur, gewoon boodschappen doen of shoppen in Dokkum of de Westereen, lekker elke week sporten, samen genieten van de zonsondergangen… Elk tochtje is nog altijd bijzonder voor me en vaak realiseer ik me dat ook onderweg en sta soms gewoon lekker met mijn armen op een hekje bij de koeien te janken. Wat heeft het lang geduurd eer ik deze stap(pen) durfde te zetten. Dat ik dan gewoon in een dorpje kilometers verderop sta, of in een leeg weiland, of aan zee, en dat ik ervan kan genieten.
In De Westereen zette ik al voorzichtig de eerste stapjes in de goede richting maar er zat nog steeds een rem op. Ik heb enorm veel aan mijn toenmalige huisartsenpraktijkondersteuner van de GGZ gehad. Zij heeft me zo geholpen om vertrouwen in mezelf te krijgen, mezelf terug te vinden, erover na te denken wat voor mij belangrijk is in dit leven. Inmiddels doe ik het al twee jaar weer zonder haar hulp maar ik weet zeker dat ik het zonder haar hulp niet had gered. Dat mag ik van haar nooit zeggen (we hebben nog steeds zo nu en dan vriendschappelijk contact), volgens haar deed ik het helemaal zelf, maar dat is echt te veel eer.
Het ging met vallen en opstaan en dat gaat het heus nog steeds maar ik ben al zover gekomen en ik kom vast nog veel verder want de weg is lang en ligt helemaal open.
Het liedje dat Claudia de Breij zong tijdens Beste Zangers raakte me. Het omschrijft mijn zomer van ’23. Die zomer zal ik niet snel vergeten… De zon maakte van mijn (over)leven weer bestaan. Die grijze wolk maakt als ie breekt dat je niet gewoon bestaat maar leeft!
