Komende woensdag is het alweer drie weken geleden dat mijn schoonvader in het ziekenhuis belandde na een beroerte. De afgelopen drie weken kende diepe dalen maar ook lichtpuntjes. Elke dag is het weer afwachten hoe het gaat. Zo zit er een stijgende lijn in wat hij kan en zo lijkt hij ineens weer bij af te zijn. Maar al met al lijkt het er toch op dat hij vooruit gaat. Zo is hij inmiddels van het infuus en de sondevoeding af. Hij kan zelf eten al is het slechts vla, verrijkt met extra eiwitten en vitamines. Gisteren kreeg hij voor het eerst een lekker ijsje! Lijkt me heerlijk na 14 dagen vla eten (pfff moet er niet aan denken!). Ook kan hij zelfstandig in een rolstoel zitten, al is dat enorm inspannend.
Wij proberen ondertussen ook alles een plaatsje in ons leven en in ons hoofd te geven. F. is toch zijn vader kwijt. Het voelt toch een beetje als rouwen. We gaan niet meer élk bezoekuur naar het ziekenhuis en proberen zo goed en zo kwaad als dat gaat ons leven weer een klein beetje op te pakken.
Aanstaande vrijdag gaat hij naar de revalidatie-afdeling van een verzorghuis hier in de buurt. Daar zal hij een revalidatieprogramma krijgen. Het is nog steeds afwachten wat hij straks allemaal zelf kan. In elk geval kan hij inmiddels met zijn linkerhand wel zelf een bakje vla leeg eten. Het lijkt zo simpel wanneer je het schrijft maar als je ziet wat een energie het zo’n man kost! Je gaat met hele andere ogen naar het leven kijken als je zoiets van dichtbij meemaakt.
Wij hopen in elk geval acht van harte dat hij zijn spraakvermogen terug krijgt. Het feit dat hij zich niet kan uiten is zo frustrerend voor hem. Maar ook voor de omgeving. Soms probeert hij in ‘gebarentaal’ iets duidelijk te maken. Het is net ‘Hints!’ en we raden maar wat en meestal nog verkeerd ook 🙁
We hebben nog een lange weg te gaan maar elk stapje vooruit is er weer één de goede kant uit!