FOMO, nee het is geen bijzonder onontdekte vogel die ik spotte. FOMO staat voor Fear Of Missing Out, oftewel de angst om iets te missen. Je ziet dit vaak in verband gebracht met sociale media, mensen willen constant checken of ze nog likes hebben ontvangen, wat hun vrienden doen etc.
Sinds ik vorig jaar redelijk wat van mijn angsten heb overwonnen heb ik hetzelfde. Alleen dan op een ander vlak. Elke dag heb ik een bepaalde onrust in mezelf.
Het liefst pakte ik élke dag de fiets. En is het in het weekend mooi weer? Dan ‘moet’ ik er gewoon uit. Alsof ik echt niks meer wil missen. Dat in combinatie met het gevoel dat ik zoveel gemist heb tussen mijn 16e en 52ste. Die jaren haal je nooit meer in dat weet ik wel maar toch wil ik extra genieten.
Alles, maar dan ook alles om me heen voel en ervaar ik zó anders, dat is niet uit te leggen. Zelfs relaties staan ineens in een heel ander daglicht.
Ik loop nog met het idee om een boek te gaan schrijven over al die verloren jaren. De mis diagnoses, de muren waar je tegenop loopt als vrouw, het ongeloof door artsen. De angsten die ik had zijn zeker voor 90 procent veroorzaakt door hormonen, dat weet ik nu in elk geval zeker. Voor mij voelde de overgang dan ook als bevrijding, een bevrijding van mijn wisselvalligheid, bevrijding van mijn depressiviteit, bevrijding van mijn sociale isolatie. Ik ben er nog niet, niet waar ik uiteindelijk wil zijn maar ik ben een heel eind gekomen in een paar maanden tijd.
Waarom ik hier zo open over schrijf? Omdat ik hoop dat wanneer een jonge vrouw gaat zoeken op soortgelijke klachten ze uitkomt bij mijn berichtje, dat het haar hoop geeft maar ook steun, wanneer haar omgeving haar in de steek laat, en de moed om voor zichzelf op te komen. Iets dat ik miste.
