Wat een ellende, wat een verdriet weer in de wereld. Wat moet je er nog over zeggen? Ik weet het eigenlijk niet meer… De hele dag het nieuws gevolgd zowel privé als voor mijn werk.
Gisteravond net voor half elf besloot ik, tijdens een reclameblok van The Voice, alvast even mijn computer uit te zetten op kantoor zodat ik na The Voice lekker meteen door naar bed kon.
Nog een laatste blik op het ANP-scherm(we hebben een abonnement) leerde dat er van alles gaande was in Parijs. het ene na het andere persalarm verscheen.
Bij begint het dan toch te kriebelen dus ik heb nog tot ruim na elf uur het nieuws bij zitten houden en heb toen het stokje overgedragen en ben toch maar naar bed gegaan. Mezelf bewust niet meer gevuld met nieuws daarna anders kan ik niet slapen. Maar vanochtend meteen eerst op mijn telefoon gekeken om te kijken hoe het er voor stond. Daar werd ik niet echt vrolijk van… Toen ik naar bed ging gisteravond werd er nog over 18 doden gesproken, vanochtend waren dat er al 120…
Vreselijk dat je bijna nergens je leven meer zeker bent tegenwoordig. Dat je niet ’s avonds met je zoontje naar een voetbalstadion kunt gaan omdat de man die naast je zit wel eens een bomgordel om kan hebben, dat je niet meer lekker op een vrijdagavond uit je bol kunt gaan bij jouw favoriete band omdat er elk moment een groep terroristen de concertzaal kan binnenstormen en voor je ogen de een na de ander overhoop schiet, dat je niet samen met je lief op vrijdagavond in een Frans restaurantje je lievelingswijn kunt drinken omdat er elk moment een terrorist je overhoop kan komen knallen.
Dát is de realiteit anno 2015. Vraag is nu: moet je je hierdoor laten leiden? Moet je de angst laten regeren? Nee, natuurlijk niet, maar het maakt het er allemaal niet leuker op, toch? Ondanks de stoere woorden vandaag bij de Sinterklaasintocht in Meppel van vele vaders denk ik dat menig vader blij was dat hij met zoon- of dochterlief weer veilig thuis is gekomen.
In gedachten ben ik bij al die gezinnen die geamputeerd zijn voor het leven. Die sinds gisteravond hun dochter missen, die hun zoon, vader, moeder, neefje, nichtje, tante, oom, vriend, vriendin, buurman, buurvrouw, moeten missen. Alsjeblieft, knuffel elkaar vanavond nog eens extra en zeg tegen elkaar hoeveel je van elkaar houdt. Voor je het weet is het te laat….
