Ik heb een meervoudige angststoornis maar de laatste jaren werk ik er hard aan om ze stuk voor stuk aan te pakken. Een aantal heb ik inmiddels al getackeld en sinds een paar weken kan ik er weer eentje van het lijstje schrappen en op deze ben ik eigenlijk best een beetje trots.
Ik heb al vanaf dat ik een klein meisje was een enorme angst voor water. Zo erg dat ik ik de hele buurt bij elkaar krijste als mijn haar werd gewassen. Menig badmeester heeft nog steeds gebroken vingers van het knijpen en mijn moeder schaamt zich waarschijnlijk nu nóg voor het gillen dat ik deed in het zwembad.
Maar nu verhuisden wij vorig jaar naar een nieuw huis mét een….. zwembad…. tja.
In eerste instantie moest ik er niets van weten en mocht hij er van mij wel uitgehaald worden maar wanneer het buiten 30 graden is wil je ook wel wat. Het water is voor mijn doen best diep, als ik er in sta komt het tot mijn schouders. Pfff die eerste keer dat ik erin liep voelde ik weer die paniek van vroeger. Maar ik ben er in geweest en heb wat rondgedobberd met een luchtbedje. Niks bijzonders. Toen op een zondagmiddag zou mijn man me wel ‘even’ zwemmen leren. Ik had hem gewaarschuwd… als je hier nog langer wil wonen kun je dat beter niet doen.
Hij was eigenwijs. Het leek goed te gaan maar op een gegeven moment raakte ik in paniek en verdween onder water. Hoestend en proestend kwam ik weer boven. (lach niet!)
Ik was weer even genezen en hield het wel lekker bij mijn luchtbedje, prima genoeg.
Tot deze zomer. Ik wil het leren, ik wil het! Ik wil ook het bad kunnen rondzwemmen en niet alleen maar dobberen.
Afgelopen zaterdag was ik alleen thuis en, eigenlijk tegen alle regels in, ben ik alleen het zwembad ingegaan. We hadden nog zo’n ‘plankje’ liggen waar ook kleine kinderen zwemmen mee leren, of in elk geval leren drijven. Die heb ik gepakt en ben gewoon domweg gaan drijven. Zonder commentaar, zonder dat iemand je wil ‘helpen’. Ik ben een ‘ikke-zelf-doen’ mens. Het ging goed, ik kreeg steeds meer vertrouwen maar het lukte me maar niet om vooruit te komen.
Zondagmiddag mijn man gevraagd het eens goed voor te doen, de schoolslag met je benen. Na een paar mislukte pogingen had ik de slag te pakken en ik ging vooruit! Ha!
Nu de volgende stap, zónder plankje…. *slik*.
Na een paar keer diep inademen de stap gewaagd, los van de grond, benen de lucht in en richting de trap gezwommen, zónder plankje met armen en benen en….. het is gelukt! En vanaf daar elke keer een stap naar achter gedaan en vanaf die positie richting de trap gezwommen. Deze keer wel onder toezicht…
Man man man wat ben ik trots en wat een overwinning op mezelf weer. Ik heb afgelopen maanden wel laten zien dat je nóóit te oud bent om te leren en je je angsten kunt overwinnen. Ik ben er nóg láng niet, dat weet ik van mezelf, het is een verdomd lange weg maar hee ik ben een heel eind op weg om (weer) te worden wie ik wil zijn!
